πιστοπραθής

-ές, Α

αυτός που καταστρέφει την πίστη, πιστολέτης*.

[ΕΤΥΜΟΛ. < πίστις + συνεσταλμ. βαθμίδα πραθ- τού πέρθω «καταστρέφω», αν δεν πρόκειται για λ. πιστοπορθής (< πίστις + πορθώ)].